jueves, 30 de abril de 2009

Bico arbóreo

Otra de las agradables sorpresas del Facebook es, además de poder conocer a gente nueva y con muchas cosas en común, volver a encontrarse con gente que pensabas no volver a ver, o al menos, no volver a saber de... Raquel fue uno de esos encuentros feisbukeros. Ex compañera de años bellasarteros, con quien compartí asignaturas, trabajos, fotocopias, techo y otras debilidades. Ahora, después de un distanciamiento de 8 años volvemos a re-conocernos con propósitos cumplidos muy distintos y otros parecidos.

Raquel Sánchez besó este colorido árbol del jardín botánico del Museo de Historia Natural el 18 de abril de 2009 en Bruselas (Bélgica). Un árbol muy acorde con Raquel, estilizado, colorido y europeo. Gracias por la colaboración artística, por acordarte de mi proyecto, y por recordarme los tiempos de la trenza aparentemente olvidada. Y gracias también por la promesa que vimos crecer cada mes de frente y de perfil.


Foto: Rubén

"... É dunha viaxe que fixemos Rubén e eu, sabía que estabas con este proxecto e decidín colaborar para depurar os malos tempos... Cando biquei a árbore pensei en ti, coma se cho estivese dando a ti. Eu son mais de abrazos... Esta é xa do último día en Bruselas... En canto Celtia aprenda a bicar, mandarache unha!!! "
Raquel S M (febrero 2011)

martes, 7 de abril de 2009

Beso poético

Conocí a Lía gracias a la expo "Apalpar" que hicimos A.Metztli y yo en septiembre de 2008 en la galería de OD2 en A Coruña. Gracias a los reenvíos esperados mi propuesta también llegó a Lía. Después de encontrar su desaparecida cámara, me ha mandado la foto con el poema prometido. Otro beso más, pero otro beso especial, esta vez con poema dedicado en galego... Gracias Lía, por esta aportación tan completa.

Lía besó este hermoso y extraño árbol
en el parque del Retiro (Madrid) en febrero de 2009

Foto: José Manuel Regueira Mella
... Y el poema de Lía Santiso García.


-->
Natureza morta

Xogos de olladas atrapadas nas túas follas
o teu fachendoso tronco nunha perenne pose fálica
e os teus múltiples brazos no mellor dos serpenteos

A perfección das túas formas
arrinca as vogais seguidas de h
nunha éxtase de admiración e abraio

Mais eu bícote hoxe
en lembranza doutros tempos
nos que a túa forza, a túa rebeldía
dábanme alento

Abrazábame a ti e, de súpeto,
a túa savia convertíase nun
sangue guerreiro, co poder
de afastar ao tumor da soedade

Hoxe percíbote murcha
sen azos nen esperanza
afogada na cuadrícula dun eficiente xardineiro
e, onde os outros ven beleza,
eu tan só alcanzo a ver mutilación

Coa esperanza de que baixo ese corsé
sega a latexar algunha faragulla da túa esencia
achégote hoxe os meus beizos para que recollas
algo de vida, por espertar en ti a forza durmida

Loitarei por rabuñar algo teu entre tanta perfección
amareite como cando era nena
E se non te chega co meu alento
voltarei pola mañá
coa sange do teu asasino nunha regadeira

Lía